Communiceren dankzij Travis
Bij het Cosis Fietsenproject in Hoogeveen werkt sinds enige tijd Ahmad uit Syrië. Ahmad is een bootvluchteling en heeft asiel gekregen, samen met zijn vrouw en zijn zoon. Ahmad kan zich enkel in het Arabisch uitdrukken en dat stond de wederzijdse communicatie behoorlijk in de weg, tot de komst van de Travis Vertaalcomputer.
Werkleider Johan van Duijn vertelt: ''Ahmad is een zeer sympathieke, vriendelijke mee-werker die het liefst de hele dag doorwerkt zonder pauze. Hij is binnen gekomen met het 'stickertje PTSS' maar hoe, wie, en wat was niet duidelijk door de taalbarrière. We konden niet communiceren over zijn verleden, terwijl er van beide kanten behoefte was om dit wel te kunnen.''
Johan: ''Inmiddels ben ik er achter dat hij met name in Syrië een oorlogstrauma heeft opgelopen. En tijdens de vlucht met de boot is er ook veel gebeurd. Als Ahmad pauze neemt of stopt met werken is er kans dat door de rust de heftige beelden weer boven komen.
Het heeft lang geduurd voordat ik ook maar iets van Ahmad wist. Hij spreekt geen Engels of Duits en hij is ook geen ster in het duidelijk maken met hulpmiddelen of handen en voeten. We hebben het geprobeerd met Google Translate, maar dan moet je elke keer weer naar de pc om het op te starten. Een hoop gedoe. Er is wel een externe klant die gebruik maakt van het Fietsproject die met hem kan communiceren, maar die wil ik ook niet steeds lastig vallen.
Via onze stagiaire kwam ik op het spoor van de Travis Vertaalcomputer. En dat is mijn beste aankoop sinds tijden geweest. Het apparaatje werkt op wifi. Je stelt de talen in. In ons geval Arabisch en Nederlands. Ik spreek de vraag of de opmerking in in het Nederlands en de Travis zet de vraag om en spreekt het uit in het Arabisch. Het antwoord van Ahmad gaat op dezelfde manier, maar dan andersom.''
Johan: ''Ahmad en ik waren euforisch. Eindelijk konden we communiceren. Eindelijk waren we van de frustratie af dat er steeds zo’n vervelende contactkloof bestond. Ik loop nu naar hem toe en we kunnen ter plekke praten. Heerlijk is dat. Ik zie ook dat het Ahmad goed doet. Hij heeft het gevoel dat niet alleen ik, maar ook alle andere mee-werkers hem leren kennen en waarderen.
Zijn zelfvertrouwen is gegroeid en hij neemt nu soms ook pauze en komt er bij zitten in de kring. Er worden zelfs grapjes over en weer gemaakt. We zijn er nog niet, ik wil het ook een beetje doseren. Ahmad heeft het druk met zichzelf en de zware en lange weg naar herstel, maar het is mooi om te zien dat communiceren en elkaar begrijpen al een hele mooie stap in de goed richting is.''